Neko je nekada rekao da kao deca proživimo ceo svoj život, koji, kako odrastamo, postaje samo bleda senka dečijih sećanja na budućnost. I mada Danilo Kiš detinjstvo, ne bez razloga, naziva „ranim jadima“ rad sam da mislim da čovek koji više nije dete ne može osetiti nikakvo zadovoljstvo u životu.

Legenda kaže da je da je Džon Lenon napisao „Lucy in the sky with diamonds“ – jednu iz niza svojih psihodeličnih pesama (Tomorrow never knows, Strawberry fields forever, Being for a benefit of Mr. Kite, I’m the Walrus) onog dana kada mu je sin Džulijen, vrativši se iz škole pokazao svoj crtež za koji je rekao da je to njegova drugarica Lusi…koja se igra na nebu sa dijamantima.

Ako preskočimo poznatu priču da akrostih naslova pesme može da se čita kao LSD, ova pesma stoji kao sjajan primer načina na koji su The Beatles realizovali svoj talenat a da toga, najverovatnije, nisu ni bili svesni. „Lucy…“ je  izuzetan  primer nadrealističke muzičke vizije i shodno tome upotreba elektronskih instrumenata je bio logičan izbor za stvaranje zvučne kulise koja zajedno sa rečima tvori pesmu koja kao, retko koja u istoriji ne samo rok muzike,  sugestivno ovaploćuje svet dečijih i inih snova.

Balansiranje na ivici sna i jave mnogo maštovitije i dublje, a na prvi pogled i neprimetno, naznačeno je zahvatima koji odstupaju od od klasičnih rešenja primenjivanih pri komponovanju rok pesama. Tonalitet pesme se menja naizmeničnom upotrebom durskih i molskih harmonija, kao i modulacijom, a posle uvodnog dela koji je u tročetvrtinskom, sledi refren u četvoročetvrtinskom ritmu sa tim da je upotreba disonanci kompozitorski slobodna.

[vsw id=“ZqXmBy1_qOQ“ source=“youtube“ width=“485″ height=“404″ autoplay=“yes“]

Neka ovo ne bude shvaćeno kao puko insistiranje na tehničkim detaljima već kao pokušaj racionalnog objašnjenja zašto ova pesma zvuči toliko drugačije od drugih sa sličnom tematikama i namerama. Što je najinteresantnije, sva je prilika da ova rešenja nisu primenjena svesno i proračunato  već su proizašla iz intuitivnog razumevanja odnosa između sadržine i forme.

Kao što je retko ko na filmu uhvatio deliće izgubljenih detinjstava kao Mihalkov u svom „Oblomovu“, kao što ostareli profesor na izmaku života u svojoj uobrazilji „posmatra“ scene iz svojih dečijih i mladalačkih dana u „Divljim jagodama „ Ingmara Bergmana, kao što u krhotinama slomljenog ogledala, istoimenog filma Andreja Tarkovskog, nalazimo i deliće svakog pojedinačnog odrastanja tako i u Lenonovoj“ Lusi na nebu sa dijamantima“ možemo naći sebe kako, kao nekad, sa vodenim bojicama u ruci ispunjavamo beli list papira slikama iz svojih nevinih glava.

I tako…prava Lusi je već nekoliko godina na svom nebu sa dijamantima, Lenon je odavno u svojim poljima jagoda a ova pesma opstaje kao prustovski kolačić koji nas, često nevoljne, vraća u one tanane predele duše od koje tako uspešno uspevamo da se udaljimo. Ako pogledamo oko sebe u sebi, možda ćemo videti drveće koje raste do neslućenih visina dodirujući nebo od marmelade na kojem postoji neko naše davno ja koje sa smeškom na licu vidi  devojku kaleidoskopskih očiju koja nestaje u zemlji čuda.

Boban Savković

Lusi na nebu sa draguljima

Zamisli sebe u nekom čamcu na reci,

sa nebom od marmelade i šumom od medenica

Neko te doziva, odazivaš se polako

Neka devojka kaleidoskopskih zenica.

.

Celofanski cvetovi, zeleni i žuti

izvijaju ti se nad glavom.

Potraži tu devojku sa suncem u očima

što je odlutala travom.

.

Lusi na nebu sa draguljima…

.

Pohitaj za njom do izvora kraj mosta

gde se svi smeše i lelujaju međ’ cvećem

što raste kao da mu nikada nije dosta.

.

Novinski taksiji niču na obali,

radi tebe su tu.

Sedi pozadi sa glavom u oblacima

i nestaćeš u snu.

.

Lusi na nebu sa dragim kamenjem, u vozu na stanici,

gde su nosači od plastelina sa mašnama od ogledala

i gde na izlazu iskrsava, kao na granici, kao znamenje

devojka kaleidoskopskih zenica,

Lusi na nebu i drago kamenje….

.

Džon Lenon 1967.

prepev: Dragoslav Andrić

Lucy in the sky with diamonds

Picture yourself in a boat on a river,
With tangerine trees and marmalade skies.
Somebody calls you, you answer quite slowly,
A girl with kaleidoscope eyes.

Cellophane flowers of yellow and green,
Towering over your head.
Look for the girl with the sun in her eyes,
And she’s gone.

Lucy in the sky with diamonds,
Lucy in the sky with diamonds,
Lucy in the sky with diamonds,
Ah… Ah…

Follow her down to a bridge by a fountain,
Where rocking horse people eat marshmallow pies.
Everyone smiles as you drift past the flowers,
That grow so incredibly high.

Newspaper taxis appear on the shore,
Waiting to take you away.
Climb in the back with your head in the clouds,
And you’re gone.

Picture yourself on a train in a station,
With plasticine porters with looking glass ties.
Suddenly someone is there at the turnstile,
The girl with kaleidoscope eyes.

John Lennon 1967

John Lennon loved wordplay and surrealism, and his son’s evocative phrase gave him a direction for the lyric. As John recalled in The Beatles Anthology: “The images were from Alice In Wonderland. It was Alice in the boat. She is buying an egg and it turns into Humpty Dumpty. The woman serving in the shop turns into a sheep, and the next minute they’re rowing in a rowing boat somewhere—and I was visualizing that. There was also the image of the female who would someday come save me—‘a girl with kaleidoscope eyes’ who came out of the sky.”

  Muzika, The Beatles